Ksiązka otrzymała nagrodę im Szczęsnego Dettloffa w roku 2011.

Początki zainteresowań XVII-wieczną architekturą Lublina i północno-wschodniej Małopolski przypadają na okres niewoli narodowej. W poszukiwaniu symboli narodowych odwoływano się do historii i kulturowego dziedzictwa. Szybko zbudowano mit renesansu lubelskiego jako sztuki polskiej, powstałej niezależnie od niemieckiej czy włoskiej.

Niniejsza praca jest pierwszą próbą, w polskiej literaturze historyczno-artystycznej, przekrojowej analizy zjawiska powtarzania planów w architekturze sakralnej Rusi od średniowiecza do lat powojennych. Prowincjonalizm cechujący sztukę tego obszaru, odizolowanego od nowatorskich ośrodków artystycznych, pozwala trafnie scharakteryzować przyczyny wielokrotnego wykorzystywania tych samych rzutów.

Książka ta zawiera dzieje powstawania i przekształcania się grybowskich kościołów – historię ich budowy i stopniowego wyposażania dziełami sztuki, a także odbudowywania zniszczeń powstałych w wyniku pożarów czy działań wojennych. Obejmuje czas od powstania pierwszej świątyni w Grybowie w 1340 r. po dzień dzisiejszy.

Co się dzieje, kiedy patrzymy na obrazy? Jakie wywołują w nas myśli i skojarzenia? Jak opowiedzieć samemu sobie o tym, co widzimy lub czego się tylko domyślamy? A jak historyk sztuki powinien interpretować coś, co widzi wyraźnie albo ledwo, ledwo, czemu przygląda się beznamiętnie lub z bijącym sercem?